ავადმყოფობის მე-10 დღეს, როდესაც გართულდა ჩემი მდგომარეობა, პარალელურად, მე-8 დღის შემდეგ რთულად იყვნენ დედაჩემი და ჩემი დაც, ონლაინექიმმა გადაწყვიტა, რომ გაგვეკეთებინა სისხლის ანალიზი.

გურჯაანის ჯეოჰოსპიტალსიდან, მისივე ჩართულობით, გამოვიძახეთ ლაბორანტი, რომელმაც გაგვიკეთა სისხლის საერთო ანალიზი, ცერეაქტიული და დედიმერი.

მე თავიდანვე გამაფრთხილეს, რომ ეს მომსახურება იქნებოდა ფასიანი და ლაბორანტმა თან მოიყოლა კიდეც 305-ლარიანი ქვითარი.

მე მივიღე გადაწყვეტილება, რომ გადავიხდიდი ამ თანხას. მაგრამ გეკითხებით, რას ნიშნავს კოვიდინფიცირებულების უფასო მკურნალობა.

გვქონდა შემოთავაზება, რომ წავსულიყავით კლინიკაში, სადაც სისხლის საერთო ანალიზი იქნებოდა უფასო, დედიმერის თანხა იქვე უნდა გადაგვეხადა, თუ არ ვცდები 45 ლარი.

ეს იყო კოვიდინკუბაციის პერიოდი და არც ერთთან არ იყო გასული 14-დღიანი ვადა. დამარიგეს, რომ მე ჩემი შესაძლებლობები მქონდა, დამერეკა და პოლიციიდან ამეღო ნებართვა, შემდეგ ჩავსულიყავით კლინკაში, სადაც ცალკე იყო ჩვენი შესასვლელი, იქ უნდა ვყოფილიყავით რიგში.

ხალხო, გარდა იმისა, რომ სამი ადამიანი უნდა წავსულიყავით ოჯახიდან, ფიზიკურად არ შეგვეძლო ფეხზე დგომა ამდენი ხნის განმავლობაში.

ვინც კოვიდი გადაიტანა, დამეთანხმება, რომ უსიმპტომოებსაც კი აქვთ უღონობის შეგრძნება. ჩვენ ერთმანეთის ხათრით, ერთმანეთზე ზრუნვით ვაძლიერებდით ერთმანეთს, რომ რაღაცნაირად საჭმელი მიგვეწოდებინა, ან წყალი დაგველია დროულად, ისეთი სუსტად ვგრძნობდით თავს.

ამიტომაც მივიღე გადაწყვეტილება და ლაბორანტი გამოვიძახე სახლში, მაგრამ კითხვა მაქვს: რა მნიშვნელობა აქვს, სახლში ვიმკურნალებ, თუ კოვიდცენტრში, თუკი უფასოა კოვიდიანებისთვის მკურნალობა, მაშინ უფასო უნდა იყოს ყველგან.


კლინიკაში არსებული მდგომარეობა და ეკიპირება


ტყუილის თქმას ნამდვილად არ ვაპირებ. არც მაქვს ამის მოტივაცია. თავშვივე აღვნიშნე, რომ გადავწყვიტე საჯაროდ ჩემი ისტორიის მოყოლა სწორედ იმიტომ, რომ საზოგადოებამ იცოდეს რა ხდება.

მე არ ვიცი სხვა კოვიდცენტრებში რა სიტუაცია იყო, მე ვყვები ჩემს თავგადასავალს საგარეჯოს ჯეოჰოსპიტალსის მაგალითზე.

შესვლისთანავე დაიწყო, ჩვენი, ანუ პაციენტების დამუნათება იმ არგუმენტით, რომ ცოტა ხანში ესეც სახვეწარი გაგიხდებათ და უნდა მოითმინოთ, აბა რას იზამთ, ასეთია სიტუაცია.

მე და ერთი გურჯაანელი გოგო აგვიყვანეს 203-ე პალატაში, რომელსაც არ ეკეტებოდა ფანჯარა და 4 დღის განმავლობაში ქუდით ვიჯექი, იმიტომ, რომ უბერავდა ფანჯრიდან.

არ გვქონდა დასალევი წყალი, მედპერსონალი გვეუბნებოდა, რომ უნდა დაგველია ყოველდღიურად 2 ლიტრი და ახლობლები მორიგეობით გვიგზავნიდნენ.

ხელსაბანიდან წყალი არ გადიოდა, უნიტაზში წყალი არ ჩადიოდა. აღარ ვსაუბრობ იმაზე, რომ გვქონდა ერთი ზეწარი და 9 დღე-ღამის განმავლობაში ჩემი დუტი მეფარა, იმიტომ, რომ მციოდა და სახლიდან მოვატანინე ბალიში, რომ თავი დამედო.


როგორც გამოვედი სტაციონარიდან, ჩემს ფეისბუქგვერდზე დავწერე სამადლობელი საგარეჯოს ჯეოჰოსპიტალსის მედპერსონალის მიმართ და ეხლაც ვაფიქსირებ. დიდ მადლობას ვუხდი ყველას, ვინც ჩვენთან თავისი ჯანმრთელობის რისკის ფასად მუშაობდა ამ ხნის განმავლობაში

დამერწმუნეთ, ხალხო, არანაირი ეკიპირება, მგონი ახლოც არ უნდახავთ.
ეცვათ ერთჯერადი ბახილები, ერთჯერადი ხალათი და ჩვეულებრივი დამცავი ფარი, რომელიც ყველა აფთიაქში შეგიძლიათ იყიდოთ, ისიც ყველას არ ჰქონდა.

ერთი ამბავი მახსენდება. კატეს გადასაღებად პირველ სართულზე ჩავედი, ექთანიც გამომყვა. შესასვლელში ვიცდიდით და იქვე შეგვხვდა ქალბატონი, რომელიც ჰოლში მოდიოდა. ექთანმა მისცა შენიშნვნა, რატომ დამცავი ფარი არ გიკეთიაო, იმან თამამად უპასუხა, მითხრეს, იმდენი არ მოვიდა, რომ შენთვისაც ყოფილიყო გათვალისწინებული და რაც არ მომცეს, რა გავიკეთოო?
აი, ასეთ სიტუაციაში მუშაობენ ჯეოჰოსპიტალსში ექიმები და ექთნები.

როგორც თვითონ გვეუბნებოდნენ, მეორე სართულზე 27 პაციენტი იწვა და მხოლოდ ერთი ექთანი ემსახურებოდა. რატომ? ჩვენს კითხვაზე გვპასუხობდნენ, რომ 200 ლარზე არავის უნდა მუშაობაო, ეხლა კი დაგვპირდნენ, რომ მოგვიმატებენო, მაგრამ არ იცოდნენ რამდენი იყო ეს დანამატი, ის კი იცოდნენ, რომ ამ თანხას იანვრამდე ვერ აიღებდნენ.

რა პირობებშიც ისინი მუშაობენ, გეკითხებით და ვეკითხები ჯანდაცვის სამინისტროს, სავსებით გვაძლევს თუ არა იმ ლოგიკურ სურათს, რაც დღეს საქართველოში გვაქვს? რა თქმა უნდა, გვექნება ექთნებისა და ექიმების დეფიციტი.

კვებას რაც შეეხება, დილით თერთმეტის ნახევარზე მოჰქონდათ საუზმე 2 ნაჭერი პური, შვრიის ფაფა, ჩაი და კარაქის პატარა ნაჭერი, შუადღით- ერთი საწვნე სუპი ან ბორში და 2 ნაჭერი პური. საღამოს სამი კოვზი პიურე.





რატომ არ გვაქვს ჯანდაცვის სისტემა

მე ხშირად ვწერდი ამ ხნის განმავლობაში ფეისბუქგვერდზე ჰაშტეგით, რომ ჯანდაცვის სისტემა საქართველოში არ არსებობს და რატომ ვთვლი, რომ არ არსებობს.

ამ ხნის განმავლობაში, რასაც მე ვყვები, რამდენჯერმე დამირეკა ჯანდაცვის მონიტორინგმა და ერთადერთი რამ აინტერესებდა მხოლოდ: როგორ მუშაობდა ონლაინექიმი, მიუხედავად იმისა, რომ პირველ შემთხვევაში უკვე მქონდა გადახდილი 305 ლარი და მოვუყევი ამის შესახებ და ვთხოვე, რომ თუ შეიძლება, ამით დაინტერესებულიყვნენ, მეორე შემთხვევაში მოვუყევი კოვიდცენტრში არსებული სიტუაცია და ვთხოვე დაინტერესებულიყვნენ და მესამე შემთხვევასაც მოვყვები.

როდესაც გამოვედი სტაციონარიდან რედაქციის თანამშრომლებს ვთხოვე გადაეგზავნათ ჯანდაცვის სამინისტროიში კითხვები, რომელიც ეხებოდა კოვიდინფიცირებულებს.
მაგალითად:

რა ხარჯია გამოყოფილი თითოეულ პაციენტზე კვებისთვის; რამდენია მედიკამენტების ხარჯი ერთი პაციენტისთვის და თუ ეს დამოკიდებულია მათ მდგომარეობაზე, როგორია მინიმალური და მაქსიმალური ოდენობა; კოვიდინფიცირებულთა მკურნალობისას მედპერსონალის ეკიპირების ხარჯს ვინ იხდის, ვინ არის პასუხისმგებელი მათ მდგომარეობაზე, კერძო კლინიკა თუ ჯანდაცვის სამინისტროს აქვს ვალდებულება შეამოწმოს მათი მუშაობის ხარისხი და უსაფრთხოება;  ვის ეკისრება პასუხისმგებლობა, თუ მედპერსონალის უსაფრთხოების ნორმები არ არის დაცული?

ეს არის იმ კითხვების ჩამონათვალი, რომელიც ჯანდაცვის სამინისტროში გადავაგზავნეთ 12 დღის წინ და დღემდე პასუხი არ მიგვიღია.
გეკითხებით, გვაქვს ჯანდაცვის სისტემა?