დღეს სამი მარტია, დედის დღე. აი, ის დღე, შვილები დედებს ყვავილებს, სამახსოვრო ბარათებს ან სხვა სიმბოლურ საჩუქრებს რომ ჩუქნიან.
ემიგრანტ დედებზე მოგიყვებით, იმ დედებზე, რომლებიც უთვალავი კილომეტრის მოშორებით შვილებს მონატრებულები,შვილების ჩახუტების გარეშე ხვდებიან დღევანდელ დღეს, თუმცა ისევ შვილების კეთილდღეობისთვის.




თამარ უსტიაშვილი უკვე მეოთხე წელია იტალიაშია. როგორც გვიყვება, საკუთარ თავში იპოვა ძალა და საგარეჯოს მუნიციპალიტეტის სოფელ პატარძეულიდან ემიგრაციაში წავიდა. სამი შვილი ჰყავს, თათია, მარიამი და დათო. ახლა თათიაც ემიგრანტია და თამარს ეს ცოტათი თუ უმსუბუქებს ემიგრანტობით გამოწვეულ სევდას.

„მეუღლე რომ დამეღუპა 4, 5 და 6 წლის შვილები დამრჩა. გავიდა წლები, ჩემს თავში ძალა ვიპოვე, გავბედე და უცხო ქვეყანაში წავედი. მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან კარგ ოჯახში ვარ, აქ ყველაფერი მაინც უცხოა ჩემთვის. ჩემი ხალხი, ჩემი სამშობლო და ჩემი ტრადიციები მენატრება. თათიას აქ ჩამოსვლა არ მინდოდა, არ მინდოდა ისიც ემიგრანტი ყოფილიყო და ჩემს გზას დასდგომოდა, მაგრამ ძალიან დიდი შვებაა ჩემს გვერდით რომ არის.

ჩემი დათო ორი თვის მოსული იყო ჯარიდან, მე რომ იტალიაში წამოვედი. არ მიშვებდა, მეუბნებოდა მე ვიმუშავებ, ოღონდ ნუ წახვალო, მაგრამ მხოლოდ მისი შრომა არ იქნებოდა საკმარისი. მე მეამაყება ჩემი შვილები. მადლობა უფალს, რომ ისინი ნამდვილი ადამიანები არიან. ყველა დედას მინდა მივულოცო დღევანდელი დღე, იყვნენ ბედნიერი და ამაყი თავისი შვილებით. ყველა ემიგრანტ ქალს ვუსურვებ მონატრებული ოჯახის, შვილების და მშობლების გვერდით , გვეუბნება თამარი.



ციური ხუცურაული ქალაქ ახმეტიდანაა. უკვე 3 წელია ემიგრაციაშია, კერძოდ კი - იტალიის ქალაქ ბარიში. ახლა თავის სალომესთან ერთად, ერთ სახლში მუშაობს, რაც ემიგრანტობის მძიმე ყოფას უმსუბუქებს. თუმცა საქართველოში დატოვებული ორი შვილისა და შვილიშვილების მონატრება მაინც სხვაგვარია,იმ შვილიშვილების, რომლებიც ჯერ არც კი უნახავს და მხოლოდ ონლაინ კომუნიკაციით იცნობს.

-„ ჩემი წამოსვლის ერთ-ერთი მიზეზი იყო შვილის მონატრება, რომელიც ემიგრაციაში იყო და ხუთი წელი არ მყავდა ნანახი, იმ რთულ და გაჭირვებულ ცხოვრებაზე აღარაფერს ვამბობ. მადლობა უფალს გამიმართლა. დღეს ჩემს შვილთან, სალომესთან ერთად ვმუშაობ ერთ სახლში და ყოველდღე ვხედავ მას, მაგრამ საქართველოში ორი შვილი და შვილიშვილები მელოდებია, მხოლოდ ტელეფონით ვიცნობ მათ. ჩემი დიდი სურვილია, ყველა ერთად ვნახო საქართველოში. მინდა ვისარგებლო და პირველ რიგში დედაჩემს მივულოცო დედის დღე, რომელიც ყოველდღე ელოდება ჩემ დაბრუნებას. ემიგრანტ დედებს გამძლეობას ვუსურვებ და თავიანთი შვილები მალე ჩახუტებას“.



38 წლის ანა მაისურაძეც ემიგრაციაშია. გურჯაანის მუნიციპალიტეტის სოფელ ახაშნიდან საბერძნეთის დედაქალაქ ათენში 2018 წელს წავიდა. წავიდა იმიტომ, რომ გიორგისა და ელენესთვის ცხოვრების უკეთესი პირობები შექმნას და მათ განათლებაზე იზრუნოს.

„ძვლების ტკივილამდე მენატრეობა შვილები“- გვეუბნება ანა. მისი ელენე ახლა 15 წლისაა, გიორგი კი - 18-ის.
თავიდან, როგრც ემიგრანტთა უმეტესობა, ანაც ოჯახში, დამხმარედ მუშაობდა. შემდეგ პროფესია შეიძინა, ახლა საკუთარი ბიზნესი აქვს და ქალბატონების ფრჩხილების სილამაზეზე ზრუნავს.
-„საშინელებაა, შვილებისგან და ოჯახისგან მოშორებით ყოფნა.

რა რთული დღეებიც გამოვიარე,მტერსაც არ ვუსურვებ. ძალიან გამიჭირდა უცხო ქვეყანაში თავის დამკვიდრება, თუ ენა არ იცი, ძალიან რთულია. ჩვეულებრივ, როგორც ყველა ემიგრანტი, მეც ოჯახში ვმუშაობდი. გადავწყვიტე, რამე ისეთი მესწავლა, დამატებითი შემოსავალი რომ მოეტყანა ჩემთვის, რთულია სხვის ოჯახში მუშაობა. შევისწავლე ფრჩხილის სპეციალობა და დღეს ჩემი საკუთარი ბიზნესი მაქვს. უამრავი მომხმარებელი მყავს და ახლა სხვებს ვასწავლი ამ ყველაფერს. თქვენი საშუალებით მინდა ყველა ემიგრანტ დედას მივულოცო დღევანდელი დღე და ყველაფერი საუკეთესო ვუსურვო. დიდი იმედი მაქვს, მალე დავბრუნდები საქართველოში და ჩემს მონატრებულ ოჯახს ჩავეხუტები“.




გურჯაანელი მაია აფციაური მალე 60 წლის გახდება, ემიგრაციაში 2019 წლის მაისში წავიდა. როგორც თვითონ გვიყვება, ეს ნაბიჯი იმიტომ გადადგა, რომ ბანკის ვალი დაეფარა.

„მე და ჩემმა მეუღლემ გადავწყვიტეთ, ბიზნესი წამოგვეწყო და გავხსენით „მონადირის მაღაზია“ იმ იმედით, რომ მომავალში ბანკი მოგვცემდა კრედიტს. ბანკი სესხს დაგვპირდა, თუმცა შემდეგ მათი პოლიტიკა შეიცვალა და იარაღის მაღაზიის დაფინანსებაზე უარი გვითხრეს. ასე აღმოვჩნდით კერძო მევახშის მარწუხებში. მერე რა მოგებაც გვქონდა, პროცენტში მიდიოდა და ძირი არ იფარებოდა. შემდეგ იყო სახლიდან გამოსახლება, სირცხვილი, ტირილი, მაგრამ არდანებება. ამიტომ წამოვედი ემიგრაციაში, რომ სახლი ორმაგად უკან გამომესყიდა და ჩემი შვილი სახლის გარეშე არ დარჩენილიყო. მევახშემ ესეც არ მაკმარა და ჩემი ქმარი ციხეში გაუშვა, სხვისი ქონების ხელყოფის ბრალდებით, რადგან სიცივის გამო იანვარში, ჩვენს სახლში ერთი საწოლი შეიტანა და იქ იძინებდა.“

ამბობს, რომ განსაკუთრებით უჭირს ემიგრაციაში ყოფნის პირველი დღეების გახსენება. ეს იყო მუდმივი ტირილი, ენის ბარიერი, მონატრება და უსუსურობის განცდა.

„რთულია, როდესაც ოჯახისგან შორს ხარ, ვერ ესწრები შვილის ბედნიერებას, ვერც მის ტკივილს იზიარებ და ანუგეშებ, ყოველთვის არ გაქვს ტელეფონით სარგებლობის უფლება და რავიცი, რამდენი რამე შეიძლება ჩამოვთვალო. ტირილი ჩემი განუყოფელი ნაწილი გახდა და შედეგიც დადგა. ამდენ ნერვიულობაზე თვალის ბადურა ჩამომეშალა და მომიწია, რომ ოპერაცია გამეკეთებინა. შვილებისგან შორს ყოფნა უძნელესია, შვილიშვილებისგან - კიდევ უფრო ძნელი. ერთი სული მაქვს ბანკის ვალი, ანუ იპოთეკა დავფარო, რომ მაშინვე მანდ გავჩნდე. იქნებ მომავალი წლის 3 მარტისთვის შვებულება ავიღო და ცოტა ხნით ჩამოვიდე. ახალგაზრდებს კი ვურჩევ, რომ თავი შეიკავონ ემიგრაციაში წასვლაზე.“

თამარის, ციურის, ანას და მაიას მსგავსად, ყველა ემიგრანტი დედის სურვილი ერთნაირია და შვილების კარგად ყოფნას უკავშირდება.
მათ კი, ალბათ, გაღებული უანგარო მსხვერპლის სანაცვლოდ, შვილებთან ჩახუტება და თბილი ღიმილიც ეყოფათ.